Móaflatarkjúlli taka 208377388716...n

Þar sem Spaghettifjölskyldan kemur saman, þar er borðað!

Ég náði mynd af rækjukokteil a la amma áður en honum var alveg stútað.

Sömu sögu er ekki hægt að segja um kjúklinginn og Móaflatarmeðlætið. Hvað þá dúkinn. Hamagangurinn var svo mikill að úlfarnir tættu upp borðið með óhljóðum, búkhljóðum og einstaka urri.

Hver sér um sig í þessum átfiestum og þeir sterkustu fá mest að borða!! Ójá! Magn af mat sem hægt er að gúlla skiptir að sjálfsögðu höfuðmáli í þessum efnum. Við vitum ekkert hvað það er að vera fjölskylda, siðmenntuð eða þolinmóð þegar þessar veislur eru haldnar. "FRÁ.. NEI... ÉG VAR FYRST.. KOMDU MEÐ ÞESSA KARTÖFLU - LEGÐU KJÚKLINGALEGGINN FRÁ ÞÉR.. MJÖG.. HÆGT" Spaghetti í hárinu, sósa í eyrunum, kjúlla og kartöflum stungið í vasann ...

...vondu frönskurnar skildar eftir...

...sötrað...

...drukkið...

...verksummerki...

...slátrað...

...sleikt...

...meiri verksummerki og eitt einmana spaghetti að reyna að flýja...

...ÉTIÐ!

Meira að segja eftirréttirnir áttu ekki séns í myndatöku! Allt eftirátsísskrautið og ísinn er horfið af borðinu.

Afgangs kökur síðan í ofurbakstrinum í gær. Svo veðbjóðslega góðar! Ojbara!

15 mínútum, 1 kg af spaghetti, 5 púddum, 2 lítrum af sósu, 1 kg af kartöflum og epískum eftirrétti síðar! Elskubesti sætaðasti nýjaðasti spaghettifrændinn. Lundi í öllu sínu veldi. Yndislega fínt eintak.

Og já, þetta tók bara 15 mínútur. Ótrúlegt að þessi litla púpa eigi eftir að umbreytast í Móaflatarkjúllaætu á komandi árum.

Og uppáhalds minnsta frænkan en stærsta systirin, Valdísin mín.

Jebb, þetta er án nokkurs vafa litla frænkan mín!!

Buxnastrengurinn orðinn þrengri. Fitumúrinn sprengdur, dáinn... grafinn! Stopptakinn óvirkur.

Allt of langt síðan við Móaflatarkjúlluðum síðast.

Þetta var ekkert.... nema gott!